Kendo jest japońską odmianą szermierki sportowej, prowadzonej przy użyciu mieczy bambusowych. Jest zarazem jedną z japońskich sztuk walki określanych wspólnym mianem budo.
Jako sztuka walki wywodzi się bezpośrednio z bojowej szermierki samurajskiej o nazwie kenjutsu, której historia sięga XI wieku (czyli czasów, gdy do użytku wprowadzono jednosieczny miecz o wygiętym kształcie głowni). Różne szkoły i formy kenjutsu rozwijały się aż do połowy XIX wieku (kiedy wprowadzono zakaz noszenia mieczy przez samurajów).
Para-sportowa forma szermierki bojowej zrodziła się w początkach XVII wieku, gdy do treningu zaczęto stopniowo wprowadzać ochraniacze i miecze ćwiczebne, pozwalające na zadawanie pełnych ciosów, a tym samym na toczenie bezkrwawych pojedynków. Trening prowadzony przy użyciu ostrych mieczy stalowych na to nie pozwalał - umożliwiał on jedynie powtarzanie stałych sformalizowanych układów, tzw. kata, w których ciosy były zatrzymywane w ostatniej fazie ataku. Zastosowanie mieczy ćwiczebnych, najpierw drewnianych, a z czasem elastycznych konstrukcji bambusowych (shinai) oraz solidnych protektorów, wzorowanych na zbroi samurajskiej, pozwoliło ćwiczyć bardziej dynamicznie i toczyć walki sparingowe. Wprowadzone z czasem regulaminy treningu szły w kierunku ograniczania dopuszczalnego obszaru zadawanych cięć, a także eliminacji technik zagrażających bezpieczeństwu walczących.
Iaido jest japońską odmianą szermierki prowadzonej przy użyciu miecza. Jest zarazem jedną z japońskich sztuk walki określanych wspólnym mianem budo.
Początki iaijutsu, znanej też pod nazwą battojutsu, jako realnej sztuki walki zaistniały wraz z wysubtelnieniem się sztuki wytwarzania mieczy, co stworzyło przesłanki rozwoju nowych błyskawicznych technik dobywania broni. Tradycja iaido, przekazywana z pokolenia na pokolenie szermierzy, swój największy rozwój zawdzięcza twórczym dokonaniom Hayashizaki Jinsuke Shigenobu, który około 400 lat temu stworzył pierwszą usystematyzowaną szkołę iaijutsu, wznosząc tę umiejętność na wyżyny pozwalające na uznanie jej za samodzielną sztukę walki. W późniejszym czasie rozwinęło się wiele różnych szkół, spośród których 25 przetrwało do dzisiaj.
W odróżnieniu od sztuki kendo, gdzie przeciwnicy stają naprzeciwko siebie, uzbrojeni w bambusowe miecze shinai, gdzie okoliczności szermierczego pojedynku (sposoby i miejsca ataku) są ściśle określone regulaminami, a zawodnicy są chronieni przez solidne protektory, iaido jest pojmowane jako sztuka walki prawdziwym mieczem z całą różnorodnością akcji zaczepnych możliwych do zastosowania przez potencjalnego, atakującego znienacka przeciwnika.
Iaido jest sztuką przewidywania ataku przeciwnika, obrony i własnego kontrataku. Opanowanie tej sztuki miało na celu skuteczną obronę przed nagłym atakiem z zaskoczenia, możliwą nawet wówczas, gdy atakowany zaabsorbowany był akurat wykonywaniem codziennych, pokojowych czynności, takich jak spacer, odpoczynek, rozmowa, spożywanie jedzenia itp. Skuteczność obrony w takiej sytuacji wymagała umiejętności operowania dystansem, wyczucia kierunku ataku przeciwnika, doskonałego opanowania chwytu własnej broni - oraz - połączenia wszystkich elementów pracy ciała i miecza w harmonijną całość, umożliwiającą nagłe wkroczenie w akcję przeciwnika w najodpowiedniejszym momencie.
Ostateczny cel opanowania sztuki iaido, nie miał jednak w swym założeniu wyłącznie skutecznego odparcia akcji przeciwnika przez zabicie go w rewanżu, zakładał natomiast takie psychiczne panowanie nad sytuacją, aby potencjalny agresor zrezygnował z zamierzonej akcji. Założenie to dobrze oddaje dawne określenie sztuki iaido, która była również nazywana saya-no-uchi, czyli „chwycenie pochwy miecza\\\", działanie mające na celu zachowanie pokoju bez konieczności jego dobywania.
Iaido jest nierozerwalnie związane z kendo, zwłaszcza dla tych, którzy pragną osiągnąć mistrzostwo w sztuce miecza.
Spośród wielu wartościowych szkół iaido (np. Muso Shiden Ryu, Muso Jikiden Eishin Ryu, Tamiya Ryu, Hoki Ryu itd.), opanowanie których uniemożliwiają tempo i warunki współczesnego życia, dla pożytku ćwiczących kendo opracowano formy zsyntetyzowane, oddające istotę iaido i pozwalające na zrozumienie podstawowych technik stosowanych w różnych szkołach. W 1968, a następnie w 1977 roku dwie komisje złożone z jedenastu mistrzów miecza stowarzyszonych w Zeń Nippon Kendo Renmei (Ali Japan Kendo Federation) połączyło podstawowe techniki różnych szkół w 7, a następnie w 10 form. Tych 10 kata zawiera 90 procent podstaw iaido. Jednakowoż zrozumienie najgłębszej istoty tej sztuki umożliwia dopiero intensywny trening starych szkół, w których prawdziwy duch iaido przejawia się w całej pełni.
Źródło: kendo.pl
Jodo (jap. 杖道) – współczesna odmiana japońskiej szermierki jōjutsu, prowadzona przy użyciu kija, zwanego jō.
Tradycyjnie Jo ma długość około 127,6 cm (4 shaku, 2 sun i 1 bu) i średnicę 2,42 cm (8 bu) i jest wykonane z białego dębu japońskiego. „Wynalezienie” go przypisuje się Muso Gonnosuke a datuje na koniec XVI wieku.
Wiele legend spowija powstanie Jo-jutsu albo Shinto Muso Ryu a najsławniejsza z nich łączy je z postacią słynnego szermierza Musashi Minamoto (Shinmen Musashi No Kami Fujiwara No Genshin jak brzmiało jego pełne nazwisko). Zgodnie z nią Muso Gonosuke miał wyzwać Musashiego na pojedynek na górze Homan a ten ostatni z łatwością pokonał go stosując techniki dwóch mieczy – Niten Ichi Ryu. Załamany porażką Gonosuke, w momencie pojedynku sławny szermierz, porzucił sztukę wojenną i oddał się medytacjom w świątyni. Tam po wielu dniach postu i medytacji doznał olśnienia i odkrył sekrety jo, broni bez początku i końca... Historycznie rzecz biorąc niewiele przemawia z prawdziwością tej legendy co oczywiście nie zmienia faktu, że tak czy inaczej Muso Gonosuke łącząc większy niż przy użyciu miecza zasięg, większą szybkość niż w tradycyjnym znacznie dłuższym kiju, techniki pchnięć włócznią yari oraz szerokie, obszerne techniki halabardy naginata stworzył unikalny i bardzo skuteczny sposób walki z uzbrojonym przeciwnikiem ukierunkowany nie na jego zabicie a na zniechęcenie do dalszych ataków i kontrolowanie jego poczynań. Wyraźnie nacechowane filozofią buddyjską jodo kładzie wielki nacisk na trening umysłu, wywieranie psychicznej i fizycznej presji, sztukę uników, bloków i ataków wyprzedzających.
W stworzonym przez Gonosuke stylu znalazło się 61 kata obejmujące podstawowe techniki jo w różnych kombinacjach. Przez wiele pokoleń sekrety walki jo przechodziły z ucznia na mistrza w wielkim sekrecie w obrębie klanu Kuroda, którego instruktorem został po okryciu się sławą Muso Gonosuke. Dopiero 25 soke Takaji Shimizu zdecydował się na upowszechnienie jodo. I wielu uważa, że sporo ze swojego aktualnego charakteru jodo zawdzięcza właśnie Shimizu sensei.
Historia triumfalnego wkroczenia jodo do licznych dojo początkowo w Japonii a później na świecie rozpoczęła się od wielkich nazwisk. Pierwszy próbował je ponownie skodyfikować, dostosować do reguł współczesności znany reformator iaido, jeden z największych mistrzów kendo, iaido i jodo w historii Nakayama Hakudo – twórca Muso Shinden Ryu, szkoły Iaido. O ile jego prace nad reformą Iaido znalazły licznych zwolenników o tyle w Jodo nie miał szczęścia i po kilku latach prace zostały zarzucone. Inny z uczniów legendy jojutsu Shiraishi Hanjiro Shigeakiego, Shimizu Takaji w latach 20-tych demonstrował techniki jodo razem ze swoim mistrzem w rodzinnym dojo podczas lokalnego festynu. Przyglądał im się Jigoro Kano, twórca judo i założyciel jednego z najsłynniejszych Tokijskich Dojo Kodokanu. Po pokazie poprosił on o prywatną lekcję a następnie zaproponował by włączyć Jodo do nauczanych w Kodokanie sztuk walki.
W 1931 roku po pokazie w Narodowej Akademii Policyjnej Shimizu został poproszony o trenowanie elitarnej jednostki tokijskiej policji. Mniej więcej w tym czasie otwiera on też swoje Dojo w Tokio nazwane Mumon (\\\"bez bramy\\\") Dojo. Stało się ono miejscem treningu wielu wpływowych osobistości co nie pozostało bez wpływu na dalszy rozwój jo-jutsu.
Już w trakcie II Wojny Światowej Shimizu został „głową” Dai Nihon Jodo Kai i oficjalnie zmienił nazwę jo-jutsu na jodo. Wiele osób twierdzi, że spory wpływ na to miał Jigoro Kano, podobnie zresztą jak na podjętą przez Shimizu decyzję o uproszczeniu jodo, stworzeniu ćwiczeń podstawowych kihon i powolnemu zmierzaniu w kierunku stworzeniu w latach 60tych w porozumieniu z Zen Nihon Kendo Renmei 12 kata Seitei Jodo.
Zródło: jodo.pl
